Γέρακας , Σάββατο 23-04-2015, ώρα 05:15 .
Δεν θα εκκινούσα ποτέ , ένα brevet χωρίς παρέα
Στη δική μου βιοθεωρία … η απόλαυση , η διασκέδαση και η γνώση είναι καταστάσεις που πρέπει να μοιράζονται για να βρουν το πραγματικό τους νόημα .
Έτσι λοιπόν το ξημέρωμα μας βρίσκει με το φίλο Σπύρο , να φορτώνουμε το αυτοκίνητο για ακόμη ένα brevet .
Η ημέρα προβλέπεται εξαιρετική . Έξι ημέρες μετά τον ημιμαραθώνιο του Μαραθώνα και μετά από μια δύσκολη εβδομάδα , η συνταγή του ψυχίατρου γράφει ‘’ 400 χιλιόμετρα στην Αργολίδα με ανοιξιάτικο καιρό , στο brevet που οργανώνει η ΠΕΠΑ’’ .
Ευκολάκι φαίνεται.
Δεν είναι το πρώτο μου και οι ανηφόρες ( το αδύναμο σημείο μου - λόγω βάρους ) δεν φαίνονται δύσκολες .
Το ντύσιμο ανοιξιάτικο (μέγα - λάθος όπως αποδείχθηκε το επόμενο βράδυ) , κολάν ¾ με κοντομάνικο μπλουζάκι , μανίκια , αμάνικο γιλέκο και στην τσέπη της πλάτης ένα αντιανεμικό
Κάτω από τη σέλα πιασμένη με μονωτική ταινία μία
επαναχρησιμοποιούμενη αλουμινοκουβέρτα , απαραίτητο στοιχείο εξοπλισμού σε μεγάλα brevets .
Από καύσιμα για ξεκίνημα ,έχουμε :
4 τόστ κομμένα σε τρίγωνα ,
10 αποξηραμένα σύκα ,
5 τζελ με διπλή καφείνη,
σωληνάριο με ταμπλέτες ηλεκτρολυτών .
Επίσης , 3 κάψουλες μαγνησίου , δύο mesulid , και δύο αμπούλες φυσιολογικού ορού για καθαρισμό των φακών επαφής σε περίπτωση ύπνου .
Όλα αυτά είναι μοιρασμένα στο τσαντάκι του οριζόντιου , στο τρίγωνο σκελετού της Deuter (από τις καλύτερες επενδύσεις για brevet) και στις τσέπες .
ώρα 06:45 - Ελευσίνα - εκκίνηση .
Τα μόλις 15 άτομα στη εκκίνηση προβληματίζουν . Τι ξέρουν οι υπόλοιποι που δεν ξέρω εγώ ;
Μας σφραγίζει η Ηλιάνα και ξεκινάμε με το Σπύρο (νέος στην ποδηλασία και τα brevet αλλά πολύ δυνατός και κυρίως … καθόλου γκρινιάρης , κάτι εξαιρετικά σημαντικό στην πολύωρη συμβίωση και ταλαιπωρία ).
Οι πρωινοί θαμώνες των μπουγατσατζίδικων της Ελευσίνας μας έχουν συνηθίσει πια και δεν μας δίνουν σημασία .
Το βυθισμένο καράβι στο Νεράκι , η πολυκατοικία-ύβρις στη Νέα Πέραμο , η πάντα μαγευτική Κακιά σκάλα , τα διυλιστήρια με το απόκοσμο σφύριγμα των καζανιών είναι για άλλη μια φορά φέτος εκεί , και τα πρώτα 55 χιλιόμετρα μέχρι τον Ισθμό βγαίνουν με πολύ χαλαρό έως τεμπέλικο ρυθμό σε 2,5 ώρες και το μυαλό κλειδωμένο στην εξοικονόμηση δυνάμεων .
ώρα 09:45 - Λουτρά Ωραίας Ελένης -66ο χλμ
Στάση 5 λεπτών για ξεμούδιασμα και ζαμπονοτυρόπιτα με coca-cola . H ζέστη έχει αρχίσει χωρίς όμως να είναι ανυπόφορη και η ανηφόρα προς Αμόνι που ακολουθεί είναι παλιά γνώριμη .
Στην κορυφή της έχω δύο φορές εγκαταλείψει brevet για λόγους άσχετους με τις δυνάμεις μου και δεν έχω σκοπό να το ξαναπάθω
ώρα 11:00 - Αμόνι(400μ) – 82ο χλμ
Μια από τις πιο γλυκές αναβάσεις των brevet τελείωσε .Για κάποιους δεν είναι καν ανάβαση αλλά για εμένα είναι mind game . Μπορώ να το ανέβω πιο γρήγορα , αλλά σκέφτομαι τα επόμενα χιλιόμετρα και κρατιέμαι . Είπαμε , τα κιλά είναι … πολλά.
Τα τοπία πολύ όμορφα , η άσφαλτος καλή και η θέα στον Σαρωνικό μαγική .
Αμέσως μετά ξεκινάνε 11χλμ ερεθιστικής κατηφόρας που αν ξεχαστείς λίγο σου δίνειτην αίσθηση ότι οδηγείς μοτοσυκλέτα .
( προσοχή ακολουθούν …. αντικοινωνικές αναμνήσεις – άσχετες με το πνεύμα της ποδηλασίας και των brevets )
Πίσω στα 90s , κάθε Κυριακή κυνηγιόμασταν πάνω-κάτω σε αυτούς τους δρόμους με τους φίλους . Στην Επίδαυρο και
στον ΑιΓιάννη το Ρώσο στην Εύβοια , βρισκόμασταν με κάθε ευκαιρία , είτε με τα κορίτσια αγκαλιά είτε –συνηθέστερα –
χωρίς . Η αδρεναλίνη έσταζε από τα γάντια και κομμάτια από λάστιχα και μπότες σε κάθε στροφή . Τότε , και μόνο η
ιδέα να έρθεις κανείς εδώ για εκδρομή και όχι για’’ περάσματα’ ’έφερνε χασμουρητά . Και μετά στον καφέ με τα κορίτσια
μουτρωμένα ,
(‘’μα είπες δεν θα πλαγιάζουμε πολύ’’ – ‘’μέχρι 200 είχες πει’’-‘’αν ξανάρθω εγώ μαζί σου….’’)
να κοιτάς αν τελείωσες το λάστιχο, πόσο σημαδεύτηκαν οι μασπιέδες , να ανταλλάσεις απόψεις για λάστιχα αναρτήσεις –
ρυθμίσεις – συνεργεία και να σχεδιάζεις ταξίδια .
Και τώρα- μετά τόσα χρόνια , να τιθασεύεις το τέρας με τα δυο σου πόδια.
Να αναρωτιέται κανείς , πότε ήταν καλύτερα , είναι άνευ νοήματος
Το μόνο που ξέρω σίγουρα , είναι ότι τώρα αισθάνεσαι απελευθερωμένος . Και δυνατός . Αισθάνεσαι ότι γίνεσαι ένα με το βουνό και τη Φύση .
Τότε ο δρόμος ήταν αντίπαλος ….. Τώρα είναι σύμμαχος.
ώρα 12:15- Παλαιά Επίδαυρος – 108ο χλμ
Ένα από τα πιο διάφανα τοπία της Ελλάδας .
Μέρος με φοβερή ενέργεια που σε απορροφά και σε πλανεύει .
( Επίδαυρος , Μάνη , Δελφοί , Πάπιγκο , Ικαρία , Σαμοθράκη , Σφακιά έχουν ‘’κάτι’’ .Ίσως και άλλα μέρη…δεν ξέρω…έχω ταξιδέψει αρκετά ..αλλά όχι παντού )
Και όσο αρχίζεις και ανηφορίζεις πάλι και αφήνεις την Επίδαυρο πίσω σου το τοπίο αλλάζει , αγριεύει . Πλησιάζεις στο ηφαίστειο .
( Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι το brevet αυτό περνά από τρία -ενεργά παρακαλώ- ηφαίστεια :Σουσάκι , Μέθανα , Πόρος )
Η διαδρομή συνεχίζει ανηφορική μέχρι το 123ο χλμ , αλλά η θέα στο Αγκίστρι και στα Μέθανα ξεκουράζει το μάτι .
Στη συνέχεια και μέχρι το Γαλατά ισιώνει αλλά υπάρχουν αρκετά σημεία με έργα και απείθαρχους οδηγούς αυτοκινήτων που απαιτούν προσοχή .
Ο άνεμος αρκετά έντονος και κόντρα μου στερεί το πλεονέκτημα … να κερδίζω χρόνο στις ευθείες . Επιπλέον , ο Σπύρος πονάει στο γόνατο και δηλώνει ότι θα εγκαταλείψει στο Γαλατά .
Αισθάνομαι πολύ κουρασμένος και ένας πόνος στη γάμπα , σε συνδυασμό με την δυνατότητα εύκολης επιστροφής στον Πειραιά με το ‘’δελφίνι’’ με βάζει σε σκέψεις . Μικρόβιο εγκατάλειψης το λέει αυτό , ένας φίλος καλός .
ώρα 14:30 - Γαλατάς - 143ο χλμ
Επιτέλους Γαλατάς . Η χαμογελαστή Ιλιάνα μας υποδέχεται στο κοντρόλ της και μας ενημερώνει ότι ΔΕΝ είμαστε τελευταίοι .
Ο Σπύρος θέλοντας να προστατέψει το πόδι του αποφασίζει να εγκαταλείψει . Σοφή και δύσκολη απόφαση . Η απόφαση της εγκατάλειψης είναι πάντα πιο δύσκολη από την απόφαση να συνεχίσεις .
Όσο αφορά εμένα , η ενημέρωση ότι ακολουθεί και άλλος ποδηλάτης , ένα mesulid , μια σακούλα πατατάκια , μια mars , μία coca cola ….και το μικρόβιο της εγκατάλειψης έφυγε .
Αμέσως μετά παραμόνευαν τα 5 χλμ της πιο δύσκολης – λόγω κλίσης - ανηφόρας της ημέρας . Λίγο η θερμοκρασία , λίγο η κούραση ,λίγο ο αιφνιδιασμός λόγω της επιπόλαιης μελέτης της διαδρομής τις προηγούμενες ημέρες , τα 5 αυτά χιλιόμετρα βγήκαν με πολύ κόπο σε κάτι λιγότερο από μία ώρα .
Εν τω μεταξύ με προσπερνά και ο ποδηλάτης που ακολουθούσε , και τώρα πλέον είμαι εγώ ο τελευταίος .
Αλλά αμέσως μετά , η γαλήνη του παραθαλάσσιου κομματιού μέχρι την Ερμιόνη με βοηθά να ανακτήσω δυνάμεις και έτσι τα ανηφοράκια μέχρι το Κρανίδι βγήκαν ταχύτατα με μια μικρή μόνο στάση για τέντωμα και ξεμούδιασμα .
Λίγο πριν την τελευταία ανηφόρα προς Πόρτο Χέλι χαιρετώ στο αντίθετο ρεύμα τρείς ποδηλάτες που προπορεύονταν και όπως υπολόγισα ήταν μία - περίπου - ώρα μπροστά μου .
Θα πιεστώ και θα τους πιάσω πριν το Ναύπλιο για να έχω παρέα, σκέφτομαι .
ώρα 17:00 - Πόρτο Χέλι -199ο χλμ
Ο Αντώνης στο κοντρόλ . Χαρούμενος , ευγενικός και ο αυτουργός του γενικά σωστού roadbook . Με ενημερώνει ότι δεν είμαι τελευταίος γιατί αυτός που προηγούταν , κάπου μπερδεύτηκε.
Πεντάλεπτη στάση με ποδηλατικό κουτσομπολιό και πάλι πετάλι μήπως και προλάβω τους τρεις που είναι μπροστά μου .
Στόχος μου είναι το 2ο μισό να βγει σε ίσο χρόνο με το 1ο μισό - δηλαδή σε 11 περίπου ώρες - ώστε να γλυτώσω το ανοιξιάτικο κρύο των πρώτων πρωινών ωρών .
Τώρα τα χιλιόμετρα μέχρι την Ελευσίνα μετρούν ανάποδα και η ψυχολογία είναι στο ζενίθ. Που να ήξερα τι παραμόνευε …
Από το 211ο έως το 226ο η ανηφόρα των Διδύμων είναι ήπια και όπως η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει , το ηλιοβασίλεμα και η πανέμορφη θέα στον Αργολικό κόλπο προσφέρεται για χαλάρωση και στοχασμό.
ώρα 20:45 - Δίδυμα(547μ)-225ο χλμ
Λίγο μετά την κορυφή σκοτεινιάζει εντελώς , βάζω τον φορτιστή στο GARMIN για να είναι συνεχώς φωτισμένο και να βλέπω τα νούμερα για παρέα ( δεν διαθέτει πλοήγηση) και η κατάβαση γίνεται με σχετικά χαμηλή - λόγω κακής ορατότητας- ταχύτητα .
Ένας διαπληκτισμός με ιθαγενή κοπρίτη λήγει με ένα καλό κατάβρεγμα του .
Σταματώ σε mini market-ταβέρνα-κρεοπωλείο-πολυχώρο ‘’δίδεται για συνεστιάσεις’’ , για ανεφοδιασμό , και όση ώρα τρώω πατατάκια και πίνω coca-cola , συζητώ με τον ενθουσιώδη ιδιοκτήτη , ο οποίος μου δίνει διαφορετικές πληροφορίες για την διαδρομή προς Ναύπλιο από αυτές που διαβάζω στο roadbook και είχα μελετήσει στο χάρτη τις προηγούμενες ημέρες .
Όσο στεκόμουνα δίπλα στο ποδήλατο , προβληματισμένος τι να κάνω , βλέπω στο βάθος ( βρισκόμουν περίπου 50 μέτρα από τον δρόμο , στο parking του μαγαζιού) να περνά ο ποδηλάτης που με ακολουθούσε .
Φωνάζω δυνατά ,για να τον ειδοποιήσω για το επερχόμενο μπέρδεμα , αλλά μάταια .
Αν είχε ακούσει , ίσως το brevet να είχε καλύτερη εξέλιξη για εκείνον .
Ξεκινώ γρήγορα και ποδηλατώ δυνατά μήπως και τον φτάσω , αλλά σε λιγότερο από 2 λεπτά βλέπω τη μισοσβησμένη ταμπέλα που οδηγούσε αριστερά προς Ίρια-Καρνεζαίικα και αποφασίζω να ακολουθήσω αυστηρά το roadbook ελπίζοντας ότι το ίδιο έκανε και ο προηγούμενος ποδηλάτης ,παρά τις διαβεβαιώσεις του προηγούμενου κυρίου ότι δεν υπάρχει δρόμος εκεί , και …..
ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ BREVET !!!
…ξαφνικά ερημιά .
Ένας στενός δρόμος με ΑΣΑΦΗ ΟΡΙΑ , ανηφόρα και
ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΡΗΜΙΑ
Δεξιά – αριστερά ….δάσος … σκοτάδι και το φεγγάρι να μη λέει να φανεί. Να οσμίζομαι μαντριά , που σημαίνει ότι κάπου εκεί υπάρχουν και σκυλιά αλλά να μην ακούγεται απολύτως τίποτα . Έβλεπα μόνο όσο ήταν η δέσμη του προβολέα μου και τίποτα άλλο .
Η ησυχία ήταν τόση που δημιουργούσε άγχος .
Εκκωφαντική σιωπή που θα έλεγε κι ο λογοτέχνης .
Να πονούν τα αυτιά σου από την ησυχία
Η ώρα και τα χιλιόμετρα περνούσαν και δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι έκανα τη σωστή επιλογή .
ώρα 22:30 - Σταυροπόδι(380μ) – 242ο χλμ
Χωριό φάντασμα που δεν αναφερόταν στο roadbook , αλλά ούτε στο χάρτη που μελετούσα τις προηγούμενες ημέρες . Κάποια σκυλιά γάβγιζαν από μακριά , φώτα αχνόφεγγαν στο βάθος … αλλά κανένα ίχνος ζωής .
Ευτυχώς εν τω μεταξύ , είχε προβάλει το φεγγάρι και έβλεπα δίπλα μου και όχι μόνο εκεί που φώτιζε ο προβολέας μου.
Βεβαιώνομαι ότι είμαι στο σωστό δρόμο , όταν η ανηφόρα τελειώνει ακριβώς στο χιλιόμετρο που είχα κρατήσει στις σημειώσεις μου (σε όλα τα ανηφορικά brevet , έχω μαζί μου ένα χαρτάκι με την αρχή , το τέλος και το υψόμετρο της κορυφής κάθε ανάβασης) .
Άρχισε και η κατηφόρα στην οποία ήταν αδύνατο να κινηθώ με πάνω από 20 χαω λόγω σκοταδιού και κακού οδοστρώματος .
Εκείνη την ώρα χτυπά το τηλέφωνο και είναι ο Γιώργος Καλαπόδης από την ΠΕΠΑ
Με ενημερώνει για την τοποθεσία του κοντρόλ στα Πρόσυμνα και αναζητά πληροφορίες για τον ποδηλάτη που είναι κοντά μου , ο οποίος πιθανολογώ ότι έχει χαθεί στην προηγούμενη διασταύρωση ( όπως και εκ των υστέρων αποδείχθηκε) . Μη μπορώντας ,πλέον , να βοηθήσω καληνυχτιζόμαστε.
Πλησιάζοντας προς Ναύπλιο πάω γρήγορα , με δύο μικρές ( δίλεπτες ) στάσεις για ξεμούδιασμα . Έχω το νου μου να βρω σημείο ανεφοδιασμού γιατί το επόμενο σημείο με τέτοια δυνατότητα θα είναι στον Ισθμό .
Η διαδρομή όμως περνά έξω από το Ναύπλιο και κάνοντας το λάθος να μην σταματήσω στο Δρέπανο , άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια .
Από την άλλη δεν ήθελα να χάσω χρόνο παρακάμπτοντας τη διαδρομή και μπαίνοντας στο Ναύπλιο , με την ελπίδα ότι θα προλάβω τους μπροστινούς … που δεν πρέπει (νομίζω) να είναι πολύ μπροστά .
Και πάνω που σκεφτόμουν ότι το roadbook χρήζει βελτίωσης …ντριιιιν…το τηλέφωνο….είναι ο Αντώνης…(θυμίζω : κοντρολιέρης στο Πόρτο Χέλι και δημιουργός του roadbook). Mε ενημερώνει για την βέβαιη –πλέον- εγκατάλειψη του τελευταίου ποδηλάτη καθώς και για την έλλειψη δυνατότητας ανεφοδιασμού στα Πρόσυμνα . Δείχνει ειλικρινές ενδιαφέρον για την κατάσταση μου , κάτι που είναι αρκετά ενθαρρυντικό , καθώς το να βρίσκεσαι τελευταίος σε ένα brevet που περνά από ερημιές δεν είναι ότι πιο ευχάριστο .
Πάνω που αρχίζω να απελπίζομαι ότι θα φτάσω στο κοντρόλ των Προσύμνων νηστικός, χωρίς νερό ,αλλά κυρίως χωρίς τη δυνατότητα ανεφοδιασμού, βλέπω ξαφνικά στο 283ο χλμ μισοφωτισμένο επαρχιακό βενζινάδικο.
Σταματώ και τα δύο - ερασιτεχνικά τυλιγμένα σε σελοφάν - σάντουιτς μου κλείνουν το μάτι μέσα από ένα ψυγείο με μπύρες . Ο υπάλληλος αφού έχει ξεπεράσει την πρώτη τρομάρα με το UFO που του έσκασε από το πουθενά , προσφέρεται να τα ψήσει και εγώ ρίχνω ένα δεκάλεπτο ύπνο μέχρι να τα ετοιμάσει .
Να σημειώσω ότι το κρύο είχε αρχίσει να σφίγγει και παγώνω όσο κοιμάμαι. Καταβροχθίζω το ένα σάντουιτς και ένα κρουασάν , πίνω μια coca-cola και ξεκινώ πάλι .
Διασταύρωση δεξιά προς Πρόσυμνα και ξεκινά η τελευταία ανάβαση της ημέρας . Στην αρχή ομαλή , στην πορεία ζορίζει αλλά χαρακτηριστικό για άλλη μία φορά σε αυτό το brevet είναι η απόλυτη ερημιά . Το φεγγάρι όμως είναι αρωγός και αρχίζω να τραγουδάω για να περάσει η ώρα μέχρι τα Πρόσυμνα , όπου και έφτασα γύρω στις 01:30 . Ψάχνοντας το κοντρόλ , βλέπω ένα διαβάτη στην άλλη μεριά της πλατείας του χωριού και φωνάζοντας του : ‘’καλησπέρα , μπορείτε να με βοηθήσετε;’’ αυτός επιταχύνει σχεδόν τρέχοντας και εξαφανίζεται στο σκοτάδι .
Ταυτόχρονα κάπου μακριά ακούω κοριτσίστικες φωνές και γέλια και νομίζω ότι έχω παραισθήσεις . Ακολουθώ τις φωνές και βρίσκω ένα μικρό καφενείο όπου μέσα είναι ο ιδιοκτήτης και μια παρέα από 6 κορίτσια όχι πάνω από 16-18 χρονών που γελάνε γύρω από ένα τραπέζι .
Παράταιρη εικόνα μετά από τόση ερημιά , αλλά και τόσο όμορφη μαζί . Χτυπάω δειλά την πόρτα για να μην τρομάξουν μόλις με δουν και η αντίδραση τους θα μου μείνει αξέχαστη : γουρλωμένα μάτια , έκπληξη και διερευνητικές ματιές από πάνω έως κάτω και στο τέλος ενθουσιασμός με τον τρελό που τους έτυχε νυχτιάτικα .
Μετά από 5-λεπτη ανάκριση ,και αφού μου δείχνουν που είναι το κοντρόλ , καληνυχτίζω και δραπετεύω .
Εκεί μαθαίνω ότι αυτοί που ήλπιζα να φτάσω , είχαν φτάσει 2,5 ώρες πριν από εμένα .
Με λίγα λόγια μου άνοιξαν τη διαφορά κατά 1,5 ώρα στα τελευταία 100 χιλιόμετρα .
Πλέον το πήρα απόφαση ότι θα είμαι μόνος μέχρι το τέλος .
Βγαίνοντας από τα Πρόσυμνα η ανηφόρα αγριεύει και τα μαντριά αυξάνονται . Τώρα όμως δεν τα μυρίζω μόνο , αλλά τα βλέπω κιόλας , γιατί το φεγγάρι είναι ακριβώς από πάνω μου και πολύ φωτεινό . Καινούριο θερμό επεισόδιο με δύο τσοπανόσκυλα , που όμως εξελίχθηκε απρόσμενα , καλά με το μεγαλύτερο να θέλει χάδια και παιχνίδια . Τον βάφτισα ‘’Ντουβάρη’’ λόγω μεγέθους και τοποθεσίας και μιας και η κατηφόρα πλησίαζε (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα ) του έδωσα και το μισό σάντουιτς που είχα στην τσέπη .
Καληνύχτισα τον ‘’Ντουβάρη’’ και συνεχίζω προς Λίμνες όπου και μέχρι να βρω άκρη πώς να βγώ από το –απόλυτα – ανηφορικό αυτό χωριό περπατώ αρκετά . Μετά από μερικούς κύκλους τα καταφέρνω και επιτέλους φτάνω μετά από λίγο στην κορυφή .
ώρα 03:45- πριν το Αγιονόρι(738μ)- 306ο χλμ
Επιτέλους .
H κορυφή που περίμενα από το προηγούμενο πρωί ήρθε .
Αρχίζει η μεγάλη κατηφόρα προς Αγιονόρι και Χιλιομόδι , αλλά και η μεγαλύτερη κρυάδα – κυριολεκτικά – της διαδρομής .
Η θερμοκρασία έχει πέσει χαμηλά (10ο C γράφει το garmin αλλά η αίσθηση είναι το πολύ 5Ο C) και σε συνδυασμό με την υγρασία και την ατελείωτη κατηφόρα των 38 χιλιομέτρων (μέχρι την Ακροκόρινθο) με φέρνει στα όρια της υποθερμίας .
Εντωμεταξύ βρίσκω στο Αγιονόρι μια πεταμένη εφημερίδα στην άκρη του δρόμου και βάζω κομμάτια μέσα από τη μπλούζα και το κολάν . Η κατάσταση βελτιώνεται ελάχιστα.
Κάθε φορά που η ταχύτητα ξεπερνά τα 15χαω , τα δόντια μου χτυπούν και τρέμω ολόκληρος .
Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι οι αγκώνες μου έχουν ‘’κλειδώσει’’ και δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου . Ανακαλύπτω ότι ο μόνος τρόπος για να ζεσταθώ είναι να φρενάρω ώστε να κινούμαι με λιγότερα από 15χαω και ταυτόχρονα να γυρνώ ανάποδα τα πετάλια ώστε να κινούνται τα πόδια .
Μετά από την ατελείωτη αυτή κατάβαση και με την Κόρινθο σκεπασμένη από την πρωινή ομίχλη , αρχίζω να πατάω δυνατά για να ζεσταθώ .
Ο μπροστινός τροχό όμως ,αρχίζει να κάνει ένα πολύ δυνατό θόρυβο κάθε φορά που ξεπερνώ τα 25χαω . Αποφασίζω να μη ρισκάρω γιατί πιθανόν να διέλυσε το ρουλεμάν - αρκετά επικίνδυνη βλάβη- και συνεχίζω με ταχύτητα γύρω στα 20χαω ακόμα και στις κατηφόρες .
Κάθε φορά που αρχίζει ο θόρυβος , ακινητοποιώ το ποδήλατο και ξαναξεκινώ, αλλά
Επιτέλους ΧΑΡΑΖΕΙ !
Ένα πολύ όμορφο πρωινό , όπως είναι κάθε πρωινό στο
δρόμο !
Αισθάνομαι πολύ δυνατός αλλά τι να το κάνεις . Ένα διπλό espresso στους Αγίους Θεοδώρους και σκέφτομαι να καλέσω την Κατερίνα που έχει το κοντρόλ στην Ελευσίνα περιμένοντας μας όλη τη νύχτα , για να την ενημερώσω για την ώρα τερματισμού μου , αλλά …ντριιν…το τηλέφωνο….ο Αντώνης πάλι .
Με ενημερώνει ότι θα με περιμένει άλλος κοντρολιέρης -Αλέξανδρος , νομίζω - του οποίου δεν έχω το τηλέφωνο .
Στα τελευταία χιλιόμετρα ο τροχός ουρλιάζει συνεχώς . Σταματώντας στο Νεράκι για ένα ακόμη χαιρετισμό στο γνωστό πλοίο και επιχειρώντας να γυρίσω τον τροχό με το χέρι, αυτός σταματά μετά από δύο στροφές .
ώρα 09:00- Ελευσίνα- 400ο χλμ
Ο τερματισμός του πιο μοναχικού brevet που έχω συμμετάσχει .
Η επίγευση όμως πολύ γλυκιά !
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕΤΡΟΎΝΤΑΙ :
Όσα brevets και να ξεκινήσει κάποιος , και όσες φορές αν επαναλάβει το ίδιο brevet , ποτέ δεν θα υπάρξουν δύο ίδια .
Κάθε brevet είναι πολλά περισσότερα από μία γραμμή στο χάρτη .
Είναι η παρέα ή και η έλλειψη αυτής .
Είναι οι διαθέσεις του καιρού.
Είναι τα χωριά στη μέση του πουθενά .
Είναι η έκπληξη στα μάτια των ανθρώπων όταν απαντάς στις - εύλογες - απορίες τους .
Είναι τα παιδιά (κάθε παιδί , ακόμη και τα τσιγγανόπουλα της Θήβας ή του Ζευγολατιού με τις πέτρες και τα φτυσίματα) που τρέχουν δίπλα σου για να τους χτυπήσεις το χέρι .
Είναι η μοναξιά της ανηφόρας και η αδρεναλίνη της κατηφόρας .
Είναι η ένταση την ώρα που θα εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα .
Είναι οι μυρωδιές , όμορφες ή άσχημες , μικρή σημασία έχει.
Είναι η δύναμη που έχεις στα τελευταία χιλιόμετρα.
Είναι ο άνθρωπος στο κοντρόλ .
Είναι η προσμονή για το επόμενο .
Είναι και πολλά- πολλά ακόμη …
Αλλά πάνω απ’ όλα , είναι αυτό που πρέπει να ζήσει κάθε ποδηλάτης :
ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ.
Ύστερο αλλά πολύ σημαντικό :
Ένα θερμό ευχαριστώ στα παιδιά που στελέχωσαν τα κοντρόλ , στην ΠΕΠΑ που διοργάνωσε το Γύρο Αργολίδας και στο φορέα Audax Randonneurs Grece που είχε την αιγίδα .
ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ