Έβαλα στην λίστα των στόχων μου, αυτό το brevet, ακόμη από τότε που σχεδιαζόταν.
Εμείς εδώ στη Β.Ελλάδα, εάν η οικονομική μας κατάσταση δεν είναι άριστη, δεν έχουμε πολλές επιλογές. Τα πρώτα που επιλέγουμε είναι τα εδώ τριγύρω.
Σίγουρα όμως βασικός παράγοντας για την επιλογή της συγκεκριμένης διοργάνωσης ήταν η φιλία μου με τους διοργανωτές και η εμπιστοσύνη πως θα οργανώσουν τέλεια ό,τι ανέλαβαν. Γιατί αγαπούν τον θεσμό και θέλουν να τον ενισχύσουν εδώ ψηλά.
Δεν κοίταξα την πορεία της διαδρομής, δεν έψαξα να μάθω για τα βουνά, και τα χωριά από τα οποία περνάει. Εάν η διαδρομή είναι και όμορφη, είναι ακόμη ένα συν στο εκάστοτε brevet, που από όπου κι αν περνάει είναι ούτως ή άλλως γεωγραφική εμπειρία. Τα υψομετρικά ήξερα ότι θα ήταν πιο πολλά απ’ όσα έχω ήδη κάνει σε 200χλμ, αλλά δε με φόβισαν, ήταν ένας ψηλός στόχος.
Φτάνει ο καιρός και οι διοργανωτές μπαίνουν στην τελική ευθεία.
Μας βομβαρδίζουν με φωτογραφίες από τις καθημερινές τους προπονήσεις σε αυτά τα μέρη, και από το Pre-ride, οι οποίες είναι εντυπωσιακές. Εγώ που δεν ενδιαφέρθηκα μέχρι τότε να δω τη διαδρομή, τώρα έχω μαγευτεί και ζηλεύω που ίσως αθετήσω την υπόσχεση μου να πάω λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Μια εβδομάδα πριν, κι ενώ η μπεβετάδικη παρέα μου, έχει διανύσει 1000χλμ αυτόν τον μήνα, αλλά το συζητάει να συμμετέχει, κι ενώ η ζωή μου παίρνει άλλη τροπή, αποφασίζω να πάω. Με κάθε κόστος, θα είναι για μένα ένα διάλλειμα από την δύσκολη καθημερινότητα στην πόλη.
Χωρίς να ενημερώσω κανένα, ετοιμάζω τα πράγματα μου, επιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. 2 αυτοκίνητα, 5 άτομα, πολλές απουσίες στην παρέα, αλλά όσοι τελικά αποφασίσαμε να πάμε είμαστε σίγουροι πως θα το διασκεδάσουμε.
Μα πόσο μακριά είναι αυτή η Αλεξανδρούπολη! Με ελάχιστη υπομονή, αλλά πολύ κέφι πέρασαν και οι τόσες ώρες στο αυτοκίνητο.
Φτάσαμε, και με πολλή λαχτάρα επιτέλους συναντάμε τους φίλους μας που μας περιμένουν να μας καλωσορίσουν. Παραλαμβάνουμε τις κάρτες μας κι οι ευχές για καλή επιτυχία συνοδεύονται με μεζέδες και μπύρα, και τις τελευταίες ερωτήσεις για την διαδρομή αφού μελετάμε όλοι μαζί το roadbook που μας δόθηκε. Διευκρινιστικό, ευανάγνωστο και στο σωστό μέγεθος τυπωμένο.
Τότε ενημερώνομαι πως είμαι η μοναδική γυναίκα που θα συμμετέχει. Συνηθισμένη είμαι, αφού ποτέ ούτε σε αγώνα, ούτε σε brevet που έχω συμμετάσχει δεν είδα πάνω από 4 γυναίκες.
Και μου περνάει από το μυαλό «βρε μήπως είναι τόσο δύσκολο τελικά που καμία άλλη δεν τόλμησε;»
Όπως είναι λογικό, λόγω ανυπομονησίας κι υπερέντασης, ο ύπνος είναι λιγοστός.
Δύσκολο πρωινό ξύπνημα, κι αργές ετοιμασίες, σε ξενοδοχείο απέναντι από την εκκίνηση. Ο καιρός ευνοϊκός, ευτυχώς. Στην εκκίνηση τα χαμόγελα διοργανωτών και συμμετεχόντων είναι μεγάλα κι αληθινά. Τι υπέροχο παρεΐστικο κλίμα. Οι συμμετοχές είναι αρκετές, για πρωτοεμφανιζόμενο brevet και μάλιστα σε ακρούλα της Ελλάδος.
Η διάθεση μου είναι ανεβασμένη, προσπαθώ να μη σκέφτομαι τις απουσίες, και τι άφησα στην πόλη μου, παρά μόνο την εμπειρία που ξεκινάει, κι η παρέα βοηθάει. Οι προπονήσεις μου δεν είναι εντατικές, είναι όμως σταθερές και δυνατές.
Ζητάω να προπληρώσω το μετάλλιο! Είμαι πολύ αισιόδοξη, είμαι σίγουρη για την επιτυχία!
Σφραγίζουμε και δίνεται ομαδική εκκίνηση, ύστερα από άπειρα κλικ φωτογραφικών μηχανών.
Κι επιτέλους το πρώτο μου brevet για το 2016 ξεκινάει. Για τις υπόλοιπες 11-12 ώρες θα ταξιδέψει το ποδήλατο, το σώμα κι η ψυχή.
Ψιχαλίζει! Ευτυχώς όχι έντονα κι όχι για πολύ. Στην αρχή είμαστε όλοι μαζί. Ακόμη γελάμε, ακόμη έχουμε ανάσες να ξοδέψουμε σε συζητήσεις εν κινήσει.
Απορώ με όσους διάλεξαν ένα τόσο δύσκολο brevet για πρώτο. Απορώ και θαυμάζω την παρέα μου που μετά από 1000 χλμ, έχουν κουράγιο για ακόμη 200.
Ξεκινούν γρήγορα οι ανηφόρες, έχει σκαμπανεβάσματα η πορεία μέχρι το 35 ο χιλιόμετρο, που η πρώτη απότομη κλίση μας καλωσορίζει. Η πρώτη από τις 4 περίπου αναβάσεις που περιλαμβάνει το brevet.
Έχω μελετήσει τη διαδρομή, και ξέρω πως θα κατανέμω τις δυνάμεις μου. Έχω και σκονάκι με τα υψομετρικά, κρυμμένο στο κολάν στο μπούτι μου, το οποίο μου υπενθυμίζει να μην ξεγελαστώ κι ακολουθήσω τους γρήγορους. Με τον δικό μου ρυθμό, έτσι όπως το υπολόγισα, και χωρίς απρόοπτα, θα είμαι μία ώρα πριν την λήξη του χρόνου στον τερματισμό.
Η συννεφιά των πρώτων χιλιομέτρων ταιριάζει με την ψυχολογία μου, όταν όμως αργότερα μπαίνουμε στο δάσος της καταπράσινης Δαδιάς, όλα αλλάζουν. Τι υπέροχη φύση! Πυκνό δάσος, πυκνή φυλλωσιά που σχηματίζει στην άσφαλτο όμορφες σκιές, η μυρωδιά της φύσης είναι αναζωογονητική. Τι υπέροχος καιρός να επισκεφτείς αυτό το μέρος! Ανεβοκατεβαίνουμε ανάμεσα σε ανοιξιάτικα χρώματα εμψυχωτικά, όπως και η συνεχής παρουσία των διοργανωτών πλάι μας, να χτενίζουν την διαδρομή με τα αυτοκίνητα τους. Για να ελέγξουν, να φωτογραφίσουν, να συμπαρασταθούν, να προτρέψουν τους συμμετέχοντες.
Πολύ σημαντικό, να νιώθεις την παρουσία τους και την υποστήριξη τους.
Χωρίς κανένα πρόβλημα, με τις απόλυτα σαφής έντυπες οδηγίες τους έφτασα στο πρώτο κοντρόλ, στο 77 ο χιλιόμετρο. Εγώ δε χρησιμοποιώ κοντέρ με χάρτη ή πλοήγηση ή gps. Στηρίζομαι εξ’ ολοκλήρου στο road book.
Τι όμορφο χωριό η Δαδιά, όσο είχα κουράγιο να κοιτάξω, και τι γεμάτος πάγκος ήταν αυτός που μας περίμενε για ανεφοδιασμό! Μικρό διάλλειμα, ίσα να φάμε να πιούμε και να φωτογραφηθούμε, έχουμε εξάλλου πολύ και δύσκολο μέλλον.
Από δυνάμεις είμαι καλά. Και η παρέα μου, αχώριστοι! Λίγο με εκνευρίζει το γεγονός, πως έχω ίδιες αντοχές με την παρέα μου.
Εγώ το πρώτο brevet για φέτος, εκείνοι το τρίτο μέσα σε ένα μήνα, προηγήθηκαν 400χλμ & 600χλμ! Αλλά τους θαυμάζω και προσπαθώ να μην τους χάσω από τα μάτια μου, γιατί αυτοί είναι το στήριγμα μου, προσπαθώ να μην τους απογοητεύσω.
Το κομμάτι ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο κοντρόλ για μένα ήταν το πιο δύσκολο. Είχε κι ευθείες, αλλά είχε τις πιο απότομες σε κλίση ανηφόρες όλης της διαδρομής. Ήταν λιγάκι μονότονο, εάν συγκριθεί με το πανέμορφο πρώτο κομμάτι.
Περάσαμε κάποια χωριά, με φιλόξενους κατοίκους, που μας χαιρετούσαν και μας εμψύχωναν. Οι διοργανωτές συνέχιζαν τις εμφανίσεις τους , είτε καθ’ οδόν για φωτογραφίες εν κινήσει, είτε σε κάποιες περίεργες στροφές για να βεβαιωθούν για τη σωστή μας πορεία.
Οι στάσεις μας για να γεμίσουμε σε κάποια βρύση τα παγούρια είναι συχνές. Βγήκε και λίγο ήλιος, ζεσταθήκαμε τόσο όσο έπρεπε. Το σώμα μου έχει αρχίσει κι αντιδράει. Έχω σωματικές δυνάμεις, όμως χρειάζομαι οπωσδήποτε ψυχολογικά κίνητρα να συνεχίσω. Σε αυτό το κομμάτι που η φύση δεν μου αποσπούσε τόσο το βλέμμα, βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Άρχισαν να πρωτοεμφανίζονται στα χείλη μας και οι ερωτήσεις «άντε φτάνουμε;»
Και φτάσαμε στον πρόποδα του βουνού που θα ανεβαίναμε. Το χωριό Μικρό Δέρειο. Τα ψέματα τελείωσαν, ότι απολαύσαμε, απολαύσαμε, αρχίζει η Μεγάλη Ανάβαση. Αφού χρονικά είμαστε άνετοι, αποφασίζουμε να το πάμε με χαλαρό ρυθμό. Το δεύτερο κοντρόλ βρίσκεται στο επόμενο χωριό, το Μέγα Δέρειο στο 136 ο χιλιόμετρο.
Φτάνουμε στο κοντρόλ με μια ανάσα σχεδόν, ή μάλλον χωρίς ανάσα. Μπορεί να έχουμε διανύσει μόνο το ένα τέταρτο της ανηφόρας, όμως ήταν το πιο απότομο κομμάτι της. Κατεβαίνουμε από τα ποδήλατα, και χρειάζεται να περάσουν πολλά λεπτά, για να βρω τη φωνή μου να μιλήσω. Δίνω την κάρτα για να σφραγιστεί και βλέπω τον κατάλογο των συμμετεχόντων. Έχουν περάσει σχεδόν όλοι. Ανησυχώ για όσους έχουν μείνει πιο πίσω.
Ο καιρός και η θερμοκρασία ήταν σύμμαχος μας σε όλη τη διαδρομή. Όμως ο ήλιος είναι πια χαμηλά, και ανησυχώ μήπως και προλάβει και δύσει όσο είμαστε στην ανηφόρα ακόμη.
Υπολογίζουμε το χρόνο, κι είμαστε αρκετά μπροστά από το όριο του τερματισμού. Αφού φάγαμε, ήπιαμε, μελετήσαμε το σκονάκι μου – πολλοί γέλασαν με αυτό, αλλά αποδείχθηκε απόλυτα αναγκαίος βοηθός κατανομής δυνάμεων – ανεβήκαμε στις σέλες μας. Μπροστά μας το βουνό! Αυτό που περιμέναμε και φοβόμασταν. 30 χιλιόμετρα συνεχόμενης ανάβασης, με μέτριες κλίσεις 5-8%. Το τρίτο κομμάτι του brevet, είναι το κομμάτι της απομόνωσης.
Στην ανηφόρα ο καθένας πάει με τον δικό του ρυθμό, ο καθένας κάνει τις δικές του στάσεις. Με συντροφιά το πράσινο τοπίο και τον ήλιο που έδυε και βαθιές χαλαρές ανάσες, η διαδρομή μέχρι το ψηλότερο σημείο τελικά αποδείχτηκε λιγότερο τρομαχτική απ’ ότι τη φανταζόμασταν. Μάλλον οι προπονήσεις μου έπιασαν τόπο, αφού θα τη χαρακτήριζα μέτριας δυσκολίας.
Στο ψηλότερο σημείο μας καλωσόρισαν οι ανεμογεννήτριες. Τις βλέπαμε σα σημαδούρες από μακριά και σκεφτόμασταν πότε θα τις φτάσουμε. Το μέγεθος τους όταν πια βρισκόμασταν στην βάση τους είναι επιβλητικό κι ανατριχιαστικό. Βρισκόμαστε στα 940μ και για ακόμη μία φορά νιώθω πως ναι, η θέα τελικά αποζημιώνει! Η απόλυτη συγκίνηση, το brevet δεν τελείωσε όμως κατακτήσαμε το στόχο του, κι απομένει η επιστροφή. Δεν είχα κουράγιο να κατέβω από το ποδήλατο για να βρω το καλύτερο σημείο να σταθώ για να φωτογραφίσω το υπέροχο τοπίο, το δάσος των ανεμογεννητριών και το κάμπο στα πόδια μας. Κρύωνα και πεινούσα, σταματήσαμε λίγα λεπτά στο ψηλότερο σημείο για μία ανάσα, για να ντυθούμε και να φωτογραφηθούμε με τους διοργανωτές που ήταν εκεί, παρκαρισμένοι, για να μας συγχαρούν
.
Θεωρητικά αρχίζει η κατηφόρα. Θεωρητικά μέχρι την Αλεξανδρούπολη δε θα χρειαζόταν να κάνουμε πετάλι. Θεωρητικά. Αφού τελείωσε η παγωμένη κατηφόρα του βουνού, λίγο πριν πλησιάσουμε την πόλη, η ευθεία ήταν εξαντλητική. Με όσες δυνάμεις είχαμε, πατούσαμε όσο πετάλι μπορούσαμε. Χρονικά ήμασταν εντός ορίου, όπως το υπολογίσαμε. Τα τελευταία 15χλμ πριν τον τερματισμό κι αφού φορέσαμε τα γιλέκα μας, ανάψαμε τα προβολάκια μας, βρήκαμε το κουράγιο κι αστειευτήκαμε και τρέξαμε και έτσι μαζί όπως ξεκινήσαμε, τερματίσαμε. Μιάμιση ώρα πριν το όριο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, απλά για τους δικούς μου στατιστικούς λόγους το αναφέρω.
Είμαι εξαντλημένη, κρυώνω πολύ, και πονάω παντού. Όμως συγκριτικά με τα προηγούμενα brevet που συμμετείχα, είμαι σε πολύ καλύτερη σωματική κατάσταση. Τερματίζουν όλοι, όσοι ήρθαμε παρέα από Θεσσαλονίκη.
Η διαδρομή περιλαμβάνει τόσες ανηφόρες όσες και κατηφόρες, κι ελάχιστα ευθεία κομμάτια. Η εντύπωση όμως που σου αφήνει, και στο μυαλό και στο σώμα, είναι πως και τα 205 χλμ είναι ανηφορικά. Γιατί οι κατηφόρες είναι τόσο απότομες όσο και οι ανηφόρες, άρα χρονικά σύντομες. Και σου μένει ο κόπος και ο χρόνος που σπατάλησες στην ανάβαση.
Αισθάνομαι περήφανη που τα κατάφερα, πρώτη φορά χωρίς ψυχολογική κούραση που να οφείλεται σε απειρία, σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, σε έλλειψη σωστής διατροφής. Δεν μπορώ να χαρώ την επιτυχία μου όμως. Αγχώνομαι για το πώς θα επιστρέψω στην πόλη μου. Με περιμένουν υποχρεώσεις που δεν πρόλαβα να τακτοποιήσω αφού το αποφάσισα τελευταία στιγμή να συμμετάσχω. Με περιμένουν κι όλα όσα θα έπρεπε να είναι εδώ μαζί μου.
Στριμώχνομαι σε άλλο αυτοκίνητο από αυτό που με έφερε, αφήνω το ποδήλατο μου να μου το φέρουν την επόμενη μέρα, χαιρετάμε την υπόλοιπη παρέα, και τους διοργανωτές, που ετοιμάζονται να βγουν να γιορτάσουν, και παίρνουμε κουρασμένοι και νυσταγμένοι το δρόμο της επιστροφής. Μακρύς, σκοτεινός και μελαγχολικός ο δρόμος, συμπεριλαμβάνει στάση για καφέ, φαγητό και ύπνο σε πάρκινγκ.
Επέστρεψα γεμάτη αναμνήσεις όμορφες, με τις καλύτερες εντυπώσεις για την διαδρομή, τη διοργάνωση και τη φιλοξενία. Για το ζεστό οικογενειακό κλίμα, για την περιποιημένη προετοιμασία του brevet, που είχε ως αποτέλεσμα κανείς να μη μείνει παραπονεμένος, τερματισμούς χωρίς απρόοπτα, μόνο με χαμόγελα επιτυχίας κι ευτυχίας.
Χριστίνα Γρε