....πολλοί αναρωτιόνται: ''μα γιατί το κάνετε αυτό δεν είναι απίστευτη ταλαιπωρία;''
Ξέρετε όταν ρωτήθηκε ο Τζωρτς Μαλλορυ γιατί θέλεις να ανέβεις στην κορυφή του Everest απάντησε, γιατί υπάρχει!
Είχαν Περάσει οκτώ ολόκληροι Μήνες από τότε που τερμάτισα το PBP 1200 Χιλ. τον Αύγουστο του 2016 και σε όλο αυτό το διάστημα μέχρι σήμερα έκτος από την ορειβασία ασχολούμαι έντονα και με το Cross Fit , και η αλήθειά είναι ότι το ποδηλατάκι μου και τα Brevets που με φέρνουν τόσο κοντά με την φύση καθώς και τα ταξίδια - η άλλη μου μεγάλη αγάπη- μου έλειπαν πολύ.
Έτσι αποφάσισα να συμμετάσχω σε ένα brevet,αυτό του Θερμού γνωρίζοντας από τα προηγούμενα Brevets αυτά του 2012, άλλα και του 2014 που έχω κάνει ότι περνούν από υπέροχες περιοχές και όμορφα τοπία. Ακόμα και γιατί σε αυτό το brevet τα υψομετρικά του ήταν λίγα, και έτσι μου ταίριαζε σε σχέση και με την ελλιπή προπόνηση μου στο ποδήλατο.
Είμαστε λοιπόν στην αφετηρία στο όμορφο Πετροχώρι 3 χιλ. μακριά από το Θερμό Αιτωλοακαρνανίας . Ο γραφών και ο δεινός ποδηλάτης και επιστήθιος φίλος μου Γιάννης Νικολαΐδης καθώς και άλλοι 115-120 ποδηλάτες έτοιμοι για την περιπέτεια των 200 χιλ. .
Ομολογώ ότι απουσίαζαν οι περισσότεροι κοινοί γνωστοί μου, μάλλον γιατί προτίμησαν το brevet 600 km Ελευσίνα Κατάκολο Ελευσίνα .
Ξεκινάμε λοιπόν κατηφορίζοντας προς το χωρίο Σιταράλωνα, αγναντεύοντας τα γαλάζια και ατάραχα νερά της μεγαλύτερης λίμνης της Ελλάδας Τριχωνίδα με τα 98 τ.χ. της.
Έπειτα αφού ισιώνουμε για λίγο φθάνουμε στο χωριό Κάτω Μακρινού .
Απέναντι μας δεσπόζει το Όρος Παναιτωλικό που στέκει αγέρωχο πάνω από το Αγρίνιο με την ψηλότερη κορυφή του Κατελάνος με υψόμετρο 1.924 m
Από εκεί συνεχίζουμε το παραλίμνιο δρόμο προς τα χωριά Ματαράγκα -Παπαδάτες ανάμεσα από πλατάνια καστανιές και πολύ πρασινάδα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Είναι ακόμα πρωί και τα κελαηδίσματα των πουλιών συνθέτουν μια μαγευτική εικόνα και ήχους, που σε κάνουν να νιώθεις μια φρεσκάδα στο πρόσωπο σου και να αισθάνεσαι απίστευτα ευτυχισμένος .Ένας ακόμα λόγος που αξίζει να ποδηλατείς.
Η επαφή με την φύση και μάλιστα τέτοια εποχή είναι μαγευτική εμπειρία .
Ακολουθεί η λίμνη Λυσιμαχείας 13.2 τχ .Έπειτα Φθάνουμε στο ομώνυμο χωριό από εκεί το οδόστρωμα είναι κακό γίνονται μάλιστα και έργα οδοποιίας .Ο Γιάννης αρκετά προπονημένος -Κάθε απόγευμα κάνει 50-60 Χιλ. ποδήλατο - οδηγεί μπροστά μου και εγώ τον ακολουθώ πολλές φορές με δυσκολία.
Είμαστε μάλιστα στο πρώτο group και πάμε αρκετά γρήγορα
κάπου εκεί ακούω από κάποιον που με πλησιάζει λέγοντας , ”Λάστιχο μπροστινό στο Roubaix”.
Η ξέφρενη πορεία μας διακόπτεται αναγκαστικά ο Γιάννης με βοηθάει και αλλάζουμε σαμπρέλα και σε 15 λεπτά ξεκινάμε πάλι.
Στο μεταξύ μας περνούν καμιά 50άρια ποδηλάτες , πρόθυμοι να μας βοηθήσουν λέγοντας μας ”θέλετε βοήθεια; -όλα καλά;”
Κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι τα Brevets δεν είναι αγώνες άλλα ποδηλατικές περιπέτειες με υψηλό φρόνημα αλληλεγγύης από τους συμμετέχοντες.
Γι΄αυτό αντίπαλος μας δεν είναι οι άλλοι ποδηλάτες , ούτε ο χρόνος, άλλα η μάχη με την ίδια μας την ύπαρξη, ιδιαιτέρως στις πολύ μεγάλες αποστάσεις των 600-1000-1200km
Το σώμα άλλα και το μυαλό δοκιμάζονται φθάνουν στα όρια τους και δίδεται πάλη μεταξύ της επιθυμίας να τερματίσεις και της φωνής να τα παρατήσεις.
Βρισκόμαστε τώρα στο 55km περνάμε τον Αχελώο με τα γαργάρα καθαρά νερά του, και αφού περάσουμε την λίμνη Οζερός μετά από κάποια μικρά πάνω κάτω φθάνουμε στο πρώτο control Παλαιομάνινα 70 ΚΜ .Εκεί αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε αρκετά, (20 λεπτά) απολαμβάνοντας κάποια κομμάτια σπανακόπιτας που είχαμε μαζί μας.
Ξέρετε όταν πεινάει κάνεις, ότι και αν φάει έχει την πιο ωραία γεύση!!!
Ξεκινάμε και πάλι με κάποιες μικρές κατηφόρες άλλα και μεγάλα ισιώματα μέσα σε υπέροχους αγρούς πότε κίτρινους πότε κόκκινους ή ανάμεικτους με κάπου κάπου πασχαλιές και πρασινάδες παντού. Λίγο πριν το χωρίο Κατοχή ξανά περνάμε τον Αχελώο προς τα ανατολικά αυτήν την φορά, σταματάμε πάνω στην γέφυρα.
Το τοπίο είναι μαγικό, τα νερά του ποταμού κυλούν ανάμεσα σε δένδρα που βρίσκονται στις όχθες του ποταμού, το χρώμα των νερών τώρα, είναι πράσινο και παντού πετούν πουλιά ,η ατμόσφαιρα σε σαγηνεύει!!
Φθάνουμε στην γέφυρα του Αιτωλικού και στο ομώνυμο Νησάκι, δεξιά μας- ή νότια η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και νοτιότερα το μικρό Νησί Ντολμάς. Αριστερά μας ή βόρεια η λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού. Το χρώμα των νερών απίστευτα βαθύ γαλάζιο το χρώμα του ουρανού το ίδιο.
Τέτοιες στιγμές είναι που νιώθεις απέραντη ευχαρίστηση για τους συν ποδηλάτες σου άλλα και χαρά, που το βιώνεις όλο αυτό μαζί τους.
Συνεχίζουμε προς Μεσολόγγι και από εκεί στην ίσια λωρίδα δρόμου για την Τουρλίδα. Έχοντας δεξιά και αριστερά μας νερό, θαλασσινό νερό αλλά και τις γαΐτες, βάρκες των ελληνικών λιμνών και λιμνοθαλασσών που αποτελούν πρωτόγονα κατασκευάσματα που δεν υπακούν, στους κανόνες της ναυπηγικής τέχνης. Οι κατασκευαστές τους - απλοί μαραγκοί, αγρότες ή ψαράδες των λιμνοθαλασσών.
Φθάνουμε στην Τουρλίδα. Δεύτερο control στο 116χιλ Ανακούφιση δροσιζόμαστε και ξεκουραζόμαστε λίγο η ζέστη είναι περισσότερη από την κανονική για τα επίπεδα Απριλίου σχεδόν 30 βαθμοί .Είναι 3.00 το μεσημέρι
Από εδώ αρχίζουμε το ίδιο δρόμο μέχρι και πάλι το Αιτωλικό πάνω στην γέφυρα του Αιτωλικού βλέπω ένα δύτη -που μόλις έχει βγει από την λιμνοθάλασσα-κορδώνεται αφού μόλις έχει ψαρέψει με ψαροντούφεκο ένα μεγάλο ψάρι και το κρατά με περηφάνια .
Εύγε ακούω από κάποιον από τους ποδηλάτες πίσω μου Συνεχίζουμε βόρεια και παραλιακά τις λιμνοθάλασσας του Αιτωλικού η ίδιες μαγευτικές εικόνες. Συναντώ δυο παλιούς και καλούς φίλους ποδηλάτες τον Γιάννη Γκούμα και τον Δημήτρη Κωνσταντίνου, από την Πάτρα. Αχώριστοι φίλοι τους έχω συναντήσει σε πολλά Brevets. Συζήτηση, πλάνα, όνειρά για το μέλλον.
Ο Δημήτρης μου λέει Αντώνη πάμε στο 6χ200 τον Αύγουστο όπως τότε το 2012 Αθήνα-Αλεξανδρούπολη Θυμάσαι;
Εγώ απαντώ πάμε για τα ψηλά βουνά πολλά υψομετρικά θα μας φθάσει ο χρόνος των 13.5 ωρών ρωτάει ο Γιάννης ; (δύσκολο αναρωτιέται ο Ίδιος)
Συμπληρώνει ο Γιάννης τα Brevets δεν θα έπρεπε να είχαν χρόνο τερματισμού μόνο αν τερμάτισες η όχι εντός ορίου χρόνου θα έπρεπε να μετράει .
Είναι μια άποψη και αυτό του απαντώ, ότι πουν οι Γάλλοι συμπληρώνω.
Συνεχίζομαι να ποδηλατούμε και κάπου εκεί πριν το χωριό Στάμνα έχουμε και ένα δεύτερο κρυφό Control και μας προσφέρονται και όμορφες μπάρες δημητριακών. Το πρώτο το είχαμε κάπου έξω από το χωριό Λεσίνι με controller τον εμπνευστή και δημιουργό όλων των brevets Θερμού Σπύρο Κούκο, εκεί μας προσέφεραν και τζελ
.
Συνεχίζουμε και φθάνουμε στο Αγγελόκαστρο 150 ΚΜ και από εκεί πλέον ο δρόμος είναι ο ίδιος με αυτόν που ήρθαμε το πρωί.
Ο Γιάννης παρόλο ότι έχει κάνει 150 Χιλ. πατάει γερά και προχωρά λίγες δεκάδες μετρά μπροστά μου. Δεν κρύβω να πω ότι με εντυπωσίασε ο σταθερότητα του και η δύναμη του!
Φαίνεται ότι το ρητό επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά - ότι δίνεις παίρνεις. Εγώ απροπόνητος με αποχή από το ποδήλατο τόσο καιρό εκείνος προπονείται συστηματικά, τώρα πηγαίνω μόνο με την εμπειρία των 30 και πλέον Brevets που έχω από το 2012. Ψυχοσωματικό είναι το θέμα ;;;Ίσως
Φθάνουμε και πάλι στο χωριό Κ. Μακρινού ,τώρα απομένουν τα τελευταία 15 Χιλ. τα περισσότερα από αυτά έντονης ανηφόρας. Λέω στο Γιάννη που τον βλέπω πάντα ορεξάτο φύγε πατά το και θα τα πούμε στο τερματισμό. Άλλα προσπαθώ να τον ακολουθήσω -ορθοπεταλιές και τον (Χριστό Μανώλη εγώ) Χαχαχα !!!
Τον φθάνω λίγο πριν την τελευταία ανηφόρα μου λέει σε λίγο είχα σκοπό να σταματήσω να σε περιμένω να τερματίσουμε μαζί άλλα με πρόλαβες.
Τερματίζουμε και πάλι στο όμορφο και ήσυχο Πετροχώρι Μετά από κάτι λιγότερο από 10 ώρες. Ήταν μια υπεροχή ποδηλατική εμπειρία ευχαριστούμε θερμά του Thermo Randonneurs, για την επιλογή της διαδρομής και της άψογης οργάνωσης .
Εμείς δεν κάνουμε ποδηλασία και brevets γιατί άπλα υπάρχει ως hobby. Κάνουμε ποδηλασία και brevets γιατί στις μέρες μας όλο και πιο πολλή αυξάνετε η ανθρώπινη ανάγκη για περισσότερη άσκηση περισσότερη επαφή με την φύση.
Οι κοινωνικές συνθήκες μας οδηγούν στην απομόνωση στην αντικοινωνικότητα και στον ατομισμό έτσι δημιουργούν τα γνωστά σημερινά αδιέξοδα για αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι η ποδηλασία και τα brevets μπορούν να δώσουν λύσεις στα θλιβερά αυτά καθημερινά προβλήματα.
Κάνουμε επίσης ποδηλασία για κάποιους από τους λόγους που παραπάνω περιέγραψα άλλα κυρίως γιατί ωθεί τον ασκούμενο σε μια ζωή απαλλαγμένη από βλαβερές συνήθειες, γιατί καλλιεργεί τα ιδεώδη του αθλητισμού απαλλαγμένα από τις ακρότητες του πρωταθλητισμού και του συναγωνισμού γιατί η ενασχόληση με το ποδήλατο δεν έχει ημερομηνία λήξης και όρια ηλικίας (Γιάννης Γκούμας 69 ετών, Γιάννης Νικολαΐδης 68 ετών) γιατί ενεργοποιεί τις ψυχικές δυνάμεις με συνέπεια Αυτές να γίνονται ένα χρήσιμο εργαλείο για την ζωή .
Γιατί τελικά η ποδηλασία είναι Ζωή .
Αντώνης Συκάρης